De afgelopen jaren heeft mij doen beseffen dat goed functioneerde hersenen geen vanzelfsprekendheid zijn. Daarom zet ik mij deze week in voor de Hersenstichting.

In september 2022 heb ik zelf een herseninfarct gehad toen ik 31 weken zwanger was van onze zoon. We belandden in een tijd van een emotionele achtbaan, vele onderzoeken, zorgen en onzekerheid. De oorzaak van mijn herseninfarct bleek een (nooit eerder ontdekt) gaatje in mijn hart te zijn i.c.m. mijn zwangerschap. Als gevolg van mijn herseninfarct heb ik hemianopsie opgelopen, wat inhoudt dat ik 50% gezichtsveldverlies heb (blind). In de afgelopen jaren heb ik ervaren wat een uitdaging het is om je leven van voor en na hersenletsel te verweven in het nu, aan te passen aan een "nieuwe ik" en te kunnen accepteren.

Nu, twee jaar later, kan ik dankbaar zeggen dat ik mijn ‘nieuwe versie’ ben gaan accepteren.  Er is in de afgelopen twee jaar ontzettend veel progressie behaald door de kracht van de hersenen, waardoor ik zo dicht als mogelijk weer bij mezelf ben gekomen. Ik realiseer mij goed dat dit voor velen met hersenletsel geen vanzelfsprekendheid of mogelijkheid is. Deze week loop ik (lees: waggel, want begin maart verwachten wij er een tweede uk bij!) samen met mijn man en zoontje met de (online) collectebus, zodat er nog meer financiële ruimte ontstaat voor onderzoek naar de hersenen.